Over de huwelijkssluiting is relatief weinig bekend. De genodigden waren familieleden en leden van het hof. Er kwam dus niet heel veel informatie naar buiten. De huwelijkssluiting vond plaats in de Augustinerkirche (Augustijnenkerk), onderdeel van de Hofburg.
De Augustinerkirche was gehuld in rood fluweel. Er brandden 15.000 kaarsen. Rauscher, de aartsbisschop van Wenen, voltrok het huwelijk. Hij was een vertrouweling van aartshertogin Sophie.
Na de huwelijkssluiting ging het bruidspaar eerst naar de Audienzzimmer (audiëntiekamer) om de felicitaties van alle ambassadeurs en andere ambassademedewerkers in ontvangst te nemen. Hierbij werd de keizerin natuurlijk ook voorgesteld. Vervolgens vond in de Spiegelzimmer (Spiegelkamer) hetzelfde ritueel plaats. De gasten waren nu de vrouwen van de ambassadeurs en ambassademedewerkers.
Daarna ging het keizerlijk echtpaar naar de Ceremoniensaale (ceremoniezaal) om overige felicitaties in ontvangst te nemen. Tijdens dit ceremonieel brak de nieuwe keizerin en vluchtte huilend weg. Dit was absoluut niet overeenkomstig met de hofetiquette. Toen keizerin Elisabeth haar nichten wilde omarmen, brak ze weer met de ongeschreven etiquetteregels. Een keizerin mocht alleen de protocollaire handkus in ontvangst nemen. Tussen tien en elf uur ’s avonds vond het trouwdiner plaats.
Er volgde nog één ceremonie: het klaar maken voor de bruidsnacht. In het geval van keizer Franz Joseph en keizerin Elisabeth was dit behoorlijk uitgekleed en voor een keizerlijk/koninklijk huwelijk ook piëteitsvol*. Keizerin Elisabeth werd door haar moeder naar bed gebracht. Vervolgens bracht aartshertogin Sophie keizer Franz Joseph naar zijn al in bed liggende bruid.
Terwijl keizer Franz Joseph en keizerin Elisabeth na eerst de ene na de andere verplichting hadden vervuld voor hun bruidsnacht begon, vierde Wenen feest in een prachtig versierde en verlichte stad. Het hele land, het keizerrijk vierde feest en hoopte dat er met de komst van een nieuwe keizerin er veel positieve veranderingen zouden komen.